Flimi tekrar izledim fakat nerde çekildiği hakkında bir detay yakalayamadım. 
Sanıyorum Adıyaman veyahut Diyarbakır. Doğuanadolu bölgesinden
 istanbula gelen 2 çocuk babasının hastalığı için hastanelerde şifa ararken. 
Babamız çekap cihazından sıkılıp hastaneden firar ediyor. Ve  kaçarken 
tesadüfen soluklanmak için bir huzur evinin kapısında oturuyor...
O sırada huzur evinde hasta olarak yatan Melek isimli bir yaşlı kadın onu 
buluyor. Sonra onu aralarına alıyorlar. Herkes sanıyorki babamızı bırakıp 
gittiler. Ona orda bir aile gibi sahipleniyorlar..Daha sonra çocukları buluyor 
babamızı, ve görüyorlarki babamız orda çok mutlu buna engel olmamak için
 1-2 gün babamıza dokunmuyorlar ama ilk günden beri babamızın huzur evinin
 bahçesindeki  bankartlarda yatarak takip ediyorlar...
Aslında çocuklar babamızı alıp götürmek istiyorlar ama babamız huzurevinde
 tanışıp evlenen çiftlerin düğününü görmek istiyor... Düğün huzurevi sakinlerinin 
topladığı para ile yapılacakken babamız çocuğuna emir veriyor ve tüm masrafları 
babamız karşılıyor...
Yeni çiftin düğünü oluyor ve gece sakinleşince ortalık artık yatma saati diyerek 
vedalaşıyorlar... Gelin hanım Melek hanıma teşekkür şükranlarını dile getiriyor.
Melek hanımda keşke balayınada sizleri götürebilsek diyor ve o sırada babamız 
araya girip hepsini kendi memleketlerine davet ediyor...Yolda giderken huzur 
evinde geçmişini hatırlamayan bir yaşlı amcamız yolda yıkılırken gördüğü bir 
binadan etkileniyor ve gemişini hatırlıyor...
Huzur evine geldiği ilk günden beri ilk defa o minibüsde konuşuyor ve herkes şaşırıyor ..
Ne yazıkki geçmişinden kalan ailesinin depremde öldüğünü öğreniyor ve yas 
tutmaya başlıyor... Bu kötü haberin ardından ertesi gün Melek hanımın hayalleri
 gerçek oluyor ve heryerin bembeyaz olduğu bir yerde konaklıyorlar ...
Ertesi sabah yıllardır açılamadığı sevdiği adama o manzarada açılıyor ve
 hayata son nefesini o adamın omuzuna kafasını  yaslarken veriyor...
Melek hanımın ölümü herkesi yıkıyor çünkü Melek hanım o yaşlı insanların hayata
 tutunma sebebi olan tek kişi gibi sevilen birisidir...Sonunda babamızın memleketine 
varıyorlar. Saz ekibi ile karşılanan bu insanlar üzgündür ve babamız hemen saz ekibinin 
susturur. Durumu yöresel zengin sofralarında otururlarken izah ederler. 
Herşeye rağmen hayat devam ediyordu ve köy halkı onları öğlesine inanılmaz öğlesine 

güzel vede tüm yürekleri ile misafir ediyorlarki babamızın ölümü ile flim son buluyor....
Benim bu kısa yazıda yazamadığım o kadar çok detay varki bunu sizlerle paylaşma
 amacım aradaki detayları flimi alıp izlemeniz için yazmadım...
Huzur evini izlerken yaşlı bir kadını döven bir hizmetçi vardı...
Ne yazıkki bu Türkiye'nin bir gerçeği... Bizler bazı zaman menfaatlerimiz için kimimiz
 rahatımız için kimisi mecbur kaldığını hissettiği için anne babalarımızı huzur evlerine 
bırakıyoruz.. Bu flimde ben bunu gördüm ve bir insanın zamanında ne kadar zengin 
olursa olsun ne kadar emrinde çalışanı olursa olsun hiç biririnin bir su damlası 
kadar bile deyerli olmadığını Sevgili Melek hanım rolundaki insandan öğrendim . 
Diyorki Melek hanım ''aslında melekler herkese gözükür.. özellikle yağmur yağdığında 
çünkü yağan her yağmur damlasının içinde bir melek vardır...''  Flimde yüzleştiğim
 bir duyguda halimize hiç şükretmediğimiz oldu. 
Onlarki yaşlı insanlar hayat dolu karakterleri oynadılar ve hayat dolu insanları canlandırdılar.
Benim yaşım 22 ve yaklaşık 5 Yıldır hayata küsmüşcesine insanlardan uzak durmaya 
çalışan iletişimden korkan özel duygulara kalbini kapatan bazı zaman inançsız ruhsuz 
koca bir hiç misali hayatımı yaşıyorum. Bu flimden sonra kendimden utandım.
 Kendime o kadar çok haksızlık yapmışımki bunu yaşlanıncamı farketmeliydim bu flimi izlemeseydim... Sizlere bir soru yönetmek istiyorum...


Anne babalarımza ne kadar sağdıkyız... Bu flimde bir evlat annesini huzur evine götürüyor... Orada bırakıyor ve ertesi günlerde
 annemiz ortama alışıyor ve muhabet etmeye başlıyor Melek hanımla konuşurken 
Melek hanım ona oğlun nasıl biridir diye soruyor ... Anne çok güzel ve olumlu duygularla 
oğlunu tanıtırken oğlu ise bir kuyumcu dükkanını silah zoruyla soyuyor ve o soygunda vurularak ölüyor...
Nekadar yazık bir anne oğlunu iyi tanıyor onu hayırlı bir evlat olarak biliyor,onun için 
dilinden duasını eksit etmiyor,allahına adeta oğlu için güzel bir hayat yaşamasını diliyor,
 yalvarıyorken. Oğlu diyer yanda hırsızlık yapıyor...  Bu sohbetin akşamında güneydoğulu 
babamızın oğlunu oynayan Mahsum KIRMIZIGÜL bu annemizin oğlunu yüz olarak 
tanıyor ve televizyonda annemizin oğlunu görüyor... Annemiz televizyona dönük şekilde 
olduğu için flim boyunca hiç bir şekilde haberdar olmuyor oğlunun ölümünden... BİRDEN KOCA BİR HİÇ GELDİ HAYATIMA...
Bu başlıkda sizlere bir karakterden bahsetmek istiyorum az öncede bahsettiğim gibi 
yıllar öncesi bir depremden sağ kalan bir insan huzur evine yatırılıyor ve geçmişine 
dair hiç birşey hatırlamıyor.. Kimseylede konuşmuyor bu böğle yıllarca süreken kendi 
memleketi olan  Güneydoğu şehrine bir yolculuk fırsatı çıkıyor (BALAYI) bu yol sırasında
 teröre yenik düşmüş bir binanın kepçeler tarafından yıkıldığını görüyor ve tam o sırada 
minibüsde  cama yapışarak bağırmaya başlıyor ve geçmişine dair herşeyi hatırlıyor...
Tam o sırada kendi memleketlerinin yakınında geçmekteler ve bir yerde durup karısının 
biligileri ile bilgisayardan dostları baktırıyor ve adı geçen mezarlığa bu adamı götürüyorlar...
İşte o an öğlesine ağladığım bir andıki hayatı boyunca bilmeden bile hep birilerini bekleyen 
hep o birileri umudu olan ve bütün sevgisini o birilerine saklayıp hayata küsen kimseyle hiç 
kimseyle konuşmayan birini bir düşünün. Nasıl bir yıkılış nasıl bi hayal kırıklığı bütün umudu 
yok olan ve kaderine küsen biri halini alan... Ne kadar acı bir duygu insanın bilmedende 
yakınlarının varolduğunu düşünüp, umutlarının yıkılması...